Tanışma

"Ben, koştuğumun farkında bile değildim" diye kıkırdadım. "Burayı yeni keşfetmeye başlamıştım, normalde doğayı severim ama bu ada bana çok garip geliyor" dedim. İp gibi akan suyun kenarına oturdum. "Belki korkmuyorum ama çok değişik bir yer, ben değişikliğe alışkın değilim" dedim. Şu işe bak yine çok konuşmaya başladım ben. O kadar patavatsızlaştım ki hemen sohbete başladım. Salak Damin! Belki çocuk seninle konuşmak istemiyor. Öylesine konuşmaya dalmışım ki yanıma oturduğunu farketmedim bile. Tabi ki benim için oturmadı yere. O da bir Aqua Çocuğu suyu izlemek bile yetiyor sanırım rahatlamak için. "Aynı sınıftayız sanırım" dediğimde ellerini suda yüzdürürken etrafına bakınıyordu. Bende o bana bakmıyorken rahat rahat inceleyebilirdim. Adeta kusursuz bir fiziği olduğuna yemin edebilirim. Ama sanki biraz soğuk birisi. Kafasını aniden çevirdğinde ne yapacağımı bilemedim uzaklara bakıyormuş gibi görünerek "Aileni özlüyor musun?" dedim. Ona anlatmam gereken çok şey olduğunu düşünüyorum; buraya gelmeyi çok istediğimi, annemin yıllar önce öldüğünü ve babamın umursamaz biri olduğunu, aslında ateş kullanıcısı olduğumu düşündüğümü fakat daha ateş testi olmadan su kullanıcısı olduğumu öğrendiğimi vs. vs. ... Korkup kaçmadan önce aslında 16 yaşında olduğumu ama babamın bile bana 17'ymişim gibi davranmasının nedenini hala merak ettiğimi, onun bilip bilemediğini sormam gerek.

Orman öylesine güzel bir yer ki şehirlerdeki onca binadan, içinde ki işe yaramaz binlerce insandan çok daha iç açıcı bir yer. Kuşlar cıvıl cıvıl, her renkte yaprak var. Kuşların sesini bastıran akarsulardan yüzüme hafif hafif damlalar değiyordu. Ferahlamak isteyen herkes burda yaşabilir. Binlerce çiçek çeşitleri, yüzlerce ağaç, bir o kadarda hayvan doluydu burası, muhteşem bir yer.

Tüm bunları düşünürken bir yandan Josh'ı dinlemeye çalışıyordum. Bana bir şeyler anlatıyordu ama ben anlamıyordum. Bu kadar hoş bir mekanın içinde böylesine tatlı biriyle tanıştığım için kendimi çok şanslı hissediyorum. O çok hoş biri ama bu özelliğini kullanmayı bilmiyor olmalı, onu güldürmeliyim.

Sessiz pınarın ufak kayalara çarpıp, kenarlara doğru küçük küçük dalgalar oluşturduğunu daha yakından görmek için oturdum. Kızın konuşmalarından nasıl bir kişiliğe sahip olduğu az çok kestiriliyordu. Sevencenliğini ve huzurunu kaçırmamak için benliğimden biraz ayrılmaya çalıştım. Çocuk ruhlu kişiler Josh'a göre saf kişilerdi. Önyargılı davranmayıp kızı dinlemeye devam etti. Uzun ağaçların arasından sızan güneş ışığı sırtımıza vuruyordu. Konuşmasını bitirdiğinde yüzünü çevirip Damita'ya baktı. "Evet, aynı sınıftayız." dedi. Sorusunu cevapladıktan sonra kısa bir sessizlik oldu. Hatırlamaması gerektiği bir soruyu sorunca yüzünü büktü Josh. Aralarında dört karış vardı. Ellerini kullarak Damita'ya yaklaştı. Bacaklarını çapraz haldeyken, ayakkabısının altı bütün bacağı boyunca sürtmüştü. Kirlenmesini önemsemeden ellerini kızın at kuyruğu saçına doğru götürdü. İpeksi saçlarını kavradıktan sonra tokasını çıkardı el çabukluğuyla. Tokayı diğer eline alarak sırtını çimlerin üzerine bıraktı. Karşısında iki dağ ve eteklerindeki ağaçların manzarası vardı. Arkasındaki büyük çam ağacı güneşi gölgeliyordu. Yerleştikten sonra konuşmaya başladı. "Bunları konuşmak artık bizim kaderimizde yok. Artık eski yok." dedi isteksizce. Damita'nın uzun saçları omuzlarına kadar salkımlandı. Yüzüne küçük bir eda kondurarak tekrar konuştu Josh. "Saçların böyle daha güzel açıkçası." dedi ve dağın eteklerinde kalan güzel ağaçları seyretmeye koyuldu.

Başka zaman olsa bu kadar rahat olamazdım eminim. Bana doğru yaklaştığında biri korkardım aslında ama Josh yanıma doğru geldi. Elleri saçıma doğru giderken ne yapacağını açıkçası merak ettim. Beyaz tokamı tuttu sanki canımı acıtmak istemiyormş gibi yavaşça çekti. Turuncu saçlarım omzumun üstünden çimlere doğru uzanıyordu. Uzandı yere, gökyüzüne bakıyordu. Az önce sırtımıza vuran ışık şimdi yüzüne vuruyordu ve bende uzandım yanına. Saçlarım çimenlerin arasına karıştı. Çok rahattım, normalde bir erkeğin yanında-hele ki yeni tanıştığım bir erkeğin yanında- hep diken üstündeyimdir. Saçlarım, makyajım, kıyafetim.. Tanrım, kusursuz olmalıyımdır. ama şimdi ne haldeyim bilmiyorum. Kim bilir belki de yeniden aşık oluyorumdur.

Uzandığımızda güneş arkamızdan yüzümüze vuruyordu. Gözümü kapattım yine "Duyuyor musun?" dedim. Neyi duyması gerektiğini sormadı çünkü ikimizde incecik akıp giden suyun sesini çok rahat duyabiliyorduk.. Elimi karnımın üstünde tutuyordum. Ama doğayla bütünleşmek ister gibi toprağa dokundum. Bütün enerjim topraktaydı artık...

Ilık rüzgar çimlerin arasında daha bir istekli eserken devam etti gözyüzünü seyretmeye. Damita'yı gevşetmeyi başarabildiğinin sevinci yüzündeki mutlu portreden belli oluyordu. Birisini gevşetebilmekten dolay olan sevincinden emin olmak için yeşil gözlerini Damita'nın turuncu saçlarına doğru çevirdi. "Buraya sık geldiğini sanmıyorum. Yalnız başına gündüz vakti öfkeli birisine denk gelebilirsin. dedi turuncu saçlarını dikkatlice seyrederken. Suyun olduğu tarafa yönelerek iki avucunun alabildiği kadar su aldı eline. Avuçlarının içiyle önce yüzüne, nemli kalan bölümüne ensesine bocaladıktan sonra Damita'nın yanına tekrar uzandı.

Bir ara kalktı uzandığı yerden. "Buraya sık geldiğini sanmıyorum. Yalnız başına gündüz vakti öfkeli birisine denk gelebilirsin." Gidiyor sandım, akan sudan biraz alıp yüzüne çarptı. Geri uzandı. İlk defa geldim buraya, yalnız dolaşmayı sevmem aslında ama merak ettim. Sen öfkelendiğin için mi gelirsin buraya? dedim. Uzunca bir süre sessiz kaldı. O anda 'ÇATLADIM' diyebilirim. Sanıyorum ki biraz dikkati dağınık biri. Doğayla çok ilgili ama ben onu benimle ilgilendirmeyi başarabilirim sanırım. Önce hızlıca kalktım "Ne oldu?" dedi. "Bir şey olmadı iyiyim." dedim. Sonunda dikkatini çekmiştim. Benimle ilgilenmek zorundasın, yoksa fena olur diye geçirdim içimden. Yavaşça yere uzanırken her zaman işe yarayan bayılma 1 numarasını uyguladım. Biraz kötü olabilir sadece başkaları değil ben bile bazen inanıyorum. Uzun sürmüyor ama hemen uyanabilirim, ama insanlara yaşattığım panik paha biçilemez. Bazen kötü biriymiş gibi tanınabiliyorum ama beni gerçekten tanımak isteyenler daha sonra nasıl biri olduğumu öğreniyorlar. Şimdi ise nasıl uyandığımı bile hatırlamıyorum..

Sıcak hava biraz daha etkisini arttırmışken cevapladı soruyu. "İlk defa geldim buraya, yalnız dolaşmayı sevmem aslında ama merak etti. Sen öfkelendiğin için mi gelirsin buraya?" dedi. Sözcüklerimi kafasında toparlarken isteklice ayağı kalktı. Bir şeylerin ters gittiği düşüncesiyle yeşil gözlerini ona doğru çevirdi. "Ne oldu?" dedi. Ses tonundan yalan söylediğinin farkındaydı. Sarhoş genç kızlar gibi yürüyordu. Sağ dizimin üzerine çıktı hemen Josh. Çekici turuncu sağları önce sağa ardından aynı hızla sola savruldu. Josh heyecanlandı ve göz bebekleri fal taşı gibi oldu aniden. Genç kız önce tökezledi aydından yere düştü. Büyük bir serilikle atılsada öne doğru, yetişememişti genç kızı tutmaya. Josh'a göre çok küçük bir kişiydi. Kafası Josh'ın elinden birazcık büyüktü sadece. Yerden onu yavaşça kaldırmakta zorlanmadığı gibi güzel saçlarını yüzünden çekmeye de zorlanmamıştı. Başını sağ dizine yaslamasının ardından heyecanla konuştu. "Damita! Damita! Uyan! Damita..." Yavaşça başını toprağa yasladı. Uykudayken daha güzel göründü Josh'ın yüzüne. Narin ve saf. Ayaklarından ayakkabılarını çıkardıktan sonra bir kenara bıraktı. Ojesi yeni kurumuş ayaklarını, önündeki su pınarının içine yavaşça bıraktı. Soğuk akan suyun iyi gelmesi ümidiyle avucuna alabildiği kadar suyu alnına serpti elleriyle. Ayaklarını kurumak üzere sol dizinin üzerine aldı yavaşça. İki avucuyla sıkıca tuttuğu uzun çimleri başının altına koydu ve uyanmasını ümit etti.

Ayaklarımda hissettiğim soğukluk sayesinde yavaşça yükselen melodiye benzeyen sesini duydum. Uyanmam için ısrar ediyordu ama başımın dizinin üstünde olduğunu anladığımda uyanmak istemedim. Ama amacıma ulaştım artık kalkabilirim dedim ve munzurca gülümsedim. Belki sinirlendi ama çok hoş bu olay. Birileri seninle özel olarak ilgileniyor.

Kafamı kaldırdım, az önce dizinde uzanıyordum ama şimdi yerdeyim. Her neyse "Sakin ol Josh, ben iyiyim." dedim gayet sakin bir şekilde. "Arada oluyor böyle çok üzülünce, sevinince herhangi bir şeyden dolayı heyecanlanınca bayılıyorum." Nasıl yani der gibi bakıyordu yemyeşil gözleriyle. "Heyecandan." dedim. Tüm bunları söylerken hala yerde uzanıyordum. İçimden bir ses Kalk bence diyordu. Ellerimi kullanmadan kalktım ayağa hızlıca. Ona doğru baktım, "biraz yürüyelim mi?" dedim. Yürümeye gerçekten ihtiyacım vardı. Her ne kadar numara yapmış olsam da bayıldım sonuçta. Hareket, oksijen lazım bana. Hiçbir şer söylemedi o da benden daha çevik ve hızlı bir şekilde ayağa fırladı. Üstündeki T-shirtü düzeltmek için ucundan tutup aşağıya doğru çekti ve yürümeye başladık. Konuşmak için hazırlanıyor gibi soluk aldı ve bir şeyler anlatmaya başladı..

Endişelenmemiş gözleriyle Damita'yı seyrederken göz bebeklerine yavaşça güneş değiyor isteksizce uyanıyordu. Baygın halinden eser kalmamış gibi davranıyordu yatar haldeyken. Garip konuşmasıyla Josh'ı, baygın halinden daha fazla telaşlandırmıştı. Kendisini ona mükkemmel gibi bir davranış sergileyip seygilemediği düşüncesiyle beklerken yürümek istediğini söyledi Josh'a birden. Damita bir kaç adım attıktan sonra nemli saçları bayılmadan önceki gibi bir sağa bir sola savruluyordu. Josh ardından ilerken bir şeye takıldı. Bakmak için eğildiğinde Damita'nın ayakkabılarına çarptığını fark etti. Tabanı düz ayakkabıları eline almasının ardından Damita'nın şaşkınlığına içten içe güldü. Arkadasından onu takip etmek üzere seri adımlarla ilerledi. Damita'nın pesimist hali Josh'ın hoşuna gitmiş farkında olmadan kalp atışları hızlanmıştı. Ondan hoşlanma düşüncesiyle daha da yanına yaklaştı. Hislerini gizlememeli düşüncesiyle elini omuzuna atacakken yumruk haline getirdi sağ elini. Göz göze gelmemek için gökyüzüne bakarak konuşmaya başladı. "Erkek arkadaşın var mı ? dedi dişlerini sıkarak. Pişman olduğunu düşündü kısa bir süre. Belki duymamıştır duygusuyla diğer konuşmasına başladı. "Ayakkabılarını giymeyi düşünüyor musun ? Yoksa bir taşa basıncaya kadar bekleyecek misin? dedi ve sessizce bekledi.

Arkamdan gelmediğini hissettim ama anlamamazlıktan geldim. Üstümde bir eksiklik vardı bir hafiflik. Yavaşça yürümeye devam ettim, arkamdan geldiğini anladığımda rahatlamıştım. Hareket ettikçe rüzgarını hissedebiliyorum. Bir ara "Erkek arkadaşın var mı?" diye sordu. Cevap vermedim. bu adaya gelmeden önce mahallemizde hoşlandığım biri vardı ama erkek arkadaşım değildi. . "Ayakkabılarını giymeyi düşünüyor musun ? Yoksa bir taşa basıncaya kadar bekleyecek misin?" dedi. Tabi ya eksiklik ! Ayakkabılarım yoktu ayağımda. Yerde o kadar çok çimen vardı ki hiç birşey hissetmiyordum. Hızlıca döndüm ve muzip bir şekilde güldüm. "Sen çıkardın" dedim. Elinden almak için biraz daha döndüm ve aldığım gibi yere attım. Gözlerimi ondan hiç ayırmadan giydim ayakkabılarımı. Gözleriyle bütünleşen doğa beynimde yemyeşil fırtınalar yaratıyordu.

Az önce ki sorusunu duymadığımı sanıyor olmalı, ama tekrar sormadı. Ben de fazla geçemeden cevap verrmeliydim. "Hayır" dedim. "Ne hayır?" dedi sanki sormamış gibi. "Erkek arkadaşım yok, benim gibi bir kızla çıkmayı kim ister ki?" dedim.Hızla bana baktı sanki, biraz korktum ama belli etmedim. Durmuştu, "Gelecek misin?" diye sordum masum bir gülümsemeyle.

"Bak sonunda doğru konuşmaya başladın." dedi. Neye uğradığımı şaşırdım doğrusu. "Ayakkabılarını yanındaki erkeğe bile giydirtmeyen, sevecen ve pesimist birisi olarak kim sana bakar ki ?" dedi. O zaman anladım sinirli görünmeye çalıştığını ve hiç beklemediğim anda "Zaten bakımdan da anlamıyorsun. Ne o ojeler öyle ?" dedi. Şok oldum gerçekten. Doğru ya ayakkabılarımı çıkardı ve ojelerimi gördü. "Normalde oje sürmem ama kırmızıyı seviyorum."[/color] dedim. Amacım ortamı ısıtmaktı. İçten içe ısınmıştım bu çocuğa beklemediğim bir anda tanıştım onunla ve şu an arkamızda kalan akarsudan daha fazla dikkatimi çekiyordu gözleri. Konuyu kapatmak ister gibi derin bir nefes aldım hala yürüdüğümüz patika yolun yanlarında çiçekler vardı hepsi ayrı renk hepsi farklı kokuyordu. Fazla rahatlamıştım artık toparlanmam gerektiğini farkettim. Saçlarımı tek elimle toplayıp sağ omzumdan öne doğru attım, üstümü düzelttim. Yürümek hiç bu kadar zevkli olmamıştı..

Sabahın ilk saatlerinde bu kadar heyecanlı olan kıza kendisi bile yetişemiyordu. Tatmin olması için biraz yürüse de boşu boşuna kendisini yoruyordu. Yürüyünce kaybolmuş hissi veren durum, değişmeden etkisini sürdürüyordu. "Bu kadar yürüyüş yetmedi mi?" dedi. Sinirlendiğini belli etmemek için tekrar söze girdi. "Tekrar bayılacaksın. Ayakkabılarını giydirmem." dedi sırıtarak.

Yer yer beliren güneş bu saatler için fazla sıcaktı. Parmaklarımın arasından sızan rüzgar bile güneşin sıcağına yenik düşmüştü. Yürüdükçe uzamış otlar yolumuzu kapatıyordu sanki. "Damita!" dedi. Kızmış gibi bir sesi vardı. Birkaç saniye yerimde durduktan sonra ona döndüm. Bembeyaz olmuştu, elleri kasılmış gibi duruyordu. Aramızda olmaması gerektiği kadar az bir mesafe vardı. Ama bundan rahatsız olmamıştım. Sağ eliyle belimi kavramı, hafif bir ürperti geçti üzerimden. Farkında olmadan gözlerimi kapamıştım. Arkama doğru yürürken bir şeye dokundum ve gözlerimi açtığımda nefesini yüzümün her yerinde hissedebiliyordum. İçimden gelen milyonlarca ses ÇOK ERKEN! diye çığlıklar atıyordu. Sol elimi yaslandığım ağaca doğru uzattım. Sağ elimi yumruk haline getirdiğimde gözlerine rastladım. Yeşil dünyasına hapsolmuştum adeta. Bir şeyler fısıldadı gözlerime doğru. Şu an hiçbir şey duymayacak durumdayım ve bu anın neden başladığı hakkında hiçbir fikre sahip değilim. Ama hiç bitmesini istemem.