Yıllar sonra

Konu: Yıllar sonra Paz Mayıs 15, 2011 5:49 pm

* 4 yıl önce, ekimin yirmi sekizinci günü.

Bugünlerde pekte havamız yerinde olmuyordu. Annemizin ve babamızın özlemi her şeyi engelliyordu. Tanrım, neden biz? "Darry", dedim, yataklarımızı açarken. Annemin ölümünden sonra bunu ona söyleyen tek kişi bendim. "Efendim tatlım", diye cevap verdi ve yorganını öylece yatağa bırakıp yanıma geldi. "Bugün benim yanımda uyusan olur mu?", diye sordum melek yüzümü takıp. Yatağıma otrudum ve kocaman gözlerle ona baktım. Yanıma oturup saçımı kulağımın arkasında atıp yanağımı okşadı. "Onları çok özlüyorsun değil mi?", gözlerimden süzülen yaşlar eşliğinde kafamı salladım. Gözlerimin içine bakıp bana sıkıca sarıldı. "Tamam, canım, her şey güzel olacak."
Yanıma yatıp bana sarıldı. "Bazen buradan kaçmak istiyorum, biliyormusun?"
"Aptal olma Darry. Nereye kaçacaksın?"
"Bilmiyorum. Yeter ki buradan kurtulalım."
"Neden onları sevmiyorsun anlamıyorum Darius. Çok iyi insanlar", diye cevap verdim. Onlardan kastımın kim olduğunu hemen anlamıştı. "Unut gitsin Bella", Darius iki ismimide kullanan nadir kişilerdendi. "Bella benimle gelirmiydin?" "Ne?" "Eğer gitsem benimle gelirmiydin?" "Saçmalama tabii ki gelirdim." "Peki canım. Hadi uyu", dedi ve alnıma uzun süren bir öpücük kondurdu. Babama benziyordu. Aynı babamın ölmeden öce öptüğü gibi öpmüştü.

* 4 yıl önce, ekimin yirmi dokuzuncu günü.

Sabah kuşların cıvıltısıyla uyandığımda yatak boştu. Yavaşça doğruldum. "Dar-", ama ikizime seslenemeden bir kağıt parçası gördüm. Kendine iyi bak. Gelemeyeceğini biliyordum beni affett. 9 yıl önce bugün annemi ve babamı kaybetmiştim. Ve bugünde ikizim beni terk etmişti. Tanrım neden sevdiklerimi alıyorsun? Sesimin cıktığı kadar bağırdım. "Darius!", ama sesim bana itaat etmiyordu. Yorganımın altına gömüldün ve ağlamaya başladım. Lanet olsun, düşünmem gerekti. Gideceği aklımın ucundan bile geçmedi. Ne yapacağımı bilmiyordum, zaten bir ay kendime gelemedim. Bakışlarım boştu ve yaptığım her şey anlamsız. İkizim, yani diğer yarım yoktu.

* Bugün....

Sabah kalkmak zor geldiği için günün kalanınıda yorgun ve bitkin geçirmiştim. Rüyamda annemi görmüştüm. Ve bu beni derinden etkilemişti. Bana Darius'u sorduğunda utançla başımı yere eğmiştim. Dersten sonra yavaş adımlarla Cennet bahçelerine, rüyamda annemi gördüğüm yere gittim. Etrafı incelerken, uzun boylu kumral bir çocuk gördüm. Darius. Ağlamaya ve ona koşmaya başladım. Eğer sadece Dariusa çok ama çok benzeyen bir çocukta olsa umrumda değildi. Bu delikanlı benim ikizime ve babama çok benziyordu.

Konu: Geri: Yıllar sonra Cuma Mayıs 20, 2011 6:09 pm

* 4 Yıl Önce
O gece ikizim Bella ile beraber uyuyacaktık. Onun annemizi ve babamızı özlediğini biliyordum. Bunu onun her gözlerine baktığımda anlıyordum. O her zaman anne ve babaya düşkün çocuk olmuştu. Ben ise genelde yaramazlık yapan ve azar işiten taraftım. Tabii ben de ailemizi seviyordum; fakat Bella'nın ki sevgiden de öte bir bağlılıktı. Ona bunu defalarca söylemiştim. "Bella, bu kadar bağlılık iyi değil. Eğer ailemize bir gün bir şey olursa... En çok zarar gören sen olacaksın." Onun iyiliği için bunu çoğu zaman ona hatırlatıyordum; fakat o bildiğini okuyordu. Her defasında beni susturmayı başararak "Hayır, ailemize hiçbir şey olmayacak. Böyle şeyleri aklına getirme." Kaçış planımı yaptığım gece de Bella'ya kaçarsam benimle gelip gelmeyeceğini sormuştum. Geleceğini söylemişti; fakat bunu zorunluluktan söylüyor gibiydi. O buraya aitti. Benim gibi sokaklarda yarı aç bir şekilde yaşayamazdı. Bella'yı buna asla zorlamazdım. O böyle bir hayatı hak etmiyordu. Ona bir not yazıp evden pencereden çıktım ve kendimi sokakların karşı koyulmaz özgürlüğünün içinde buldum.

* Bugün
Sabah kalkar kalkmaz büyük bir heyecanla hazırlandım. Bugün değişik bir şeyler olacaktı, bunu biliyordum. Hazırlandıktan sonra da geç kaldığımı fark edip dersliklere doğru koştum.

Dersten sonra saatime baktım ve hiç vaktim kalmadığını gördüm. Cennet bahçelerine doğru yola çıktığımda tempolu ve yavaş adımlarım yerini daha büyük ve hızlı olanlarına bırakıyordu. En sonunda koşmaya başladığım zaman kendimi daha iyi hissediyordum. Her attığım adımda bedenime ilahi bir güç geliyordu sanki. Cennet bahçelerine vardığımda ise hislerim daha da kuvvetlenmeye başladı. Bugün burada benim için önemli birilerini bulacaktım. Belki hayatımın aşkını, belki de kayıp bir sevdiğimi. Düşünceler beynime hızla akın ederken yıllardır kayıp olan tek sevdiğim kişi geldi aklıma. İsabella... İkizimi "benimkine göre" rahat bir hayata terk edip sokaklara sığınmıştım ve o günden beri hiç görüşmemiştik. Gözlerim uzaklara dalıp gitmişti ve kendimi boşlukta hissediyordum. Duygularımın tam durduğu noktada ayak seslerini işittim. Birisi koşar adım bana geliyordu sanki. Ani bir refleksle arkama döndüğümde beni öldürürcesine sıkan bir çift kol ile karşılaştım. "Lanet olsun, bu da kim böyle?" Kız birkaç saniye daha bana sarılıp geri çekildi ve yüzüme baktı. O anda ben de beynimden vurulmuşa dönmüştüm. "Bella..." İkizime yıllar sonra tekrar böyle hitap etmek çok güzel bir duyguydu. Bella'nın gözleri dolu doluydu. Tam konuşmak üzere ağzını açmıştı ki onu susturdum. "Hayır, bir yere oturup öyle konuşalım."