1. Hava Dersi / 1. Sınıflar

Koridorlarda bir anda etrafında ki herkesin ilgi odağı olan, uzun boylu ve yakışıklı yüz hatlarına sahip olan genç, etrafında ki insanların verdiği tepkilere sadece muzip bir şekilde sırıtarak karşılık veriyordu. Umursamaz birisi gibi görünüyordu dışarıdan burası kesindi, çünkü böyle bir yerde yarı çıplak halde koridorlarda koşarken bir yandan da etrafına muzip gülücükler dağıtabilecek fazla kişi olduğundan emin değildi. Bu halini ailesinin görmesi halinde yüzlerinin alacağı o utancı ve onu reddetmeye kadar varabilecek olan tehditleri gözlerinin önüne geldikçe yüzüne yayılan muzip gülümseme daha da fazla genişlemişti. Koridorlarda bir sağa bir sola dönerek koştururken gözünün önünden ailesinin kınayan bakışları bir türlü gitmiyordu.

Yarı çıplak bir şekilde ve neredeyse okulun yarısının koridorlarından geçerek ter attığı koşuşturmasının sonunda nereden gideceğini tam olarak hatırlayamadığı bir yol ayrımına girdi. İki tarafında ki koridorda birbirinin eşi gibiydi, duvarlarda bulunan işlemelerden, resimlere kadar neredeyse her şey aynı düzene bağlı olarak yerleştirilmişti. “Pekala, buradan sağa mı dönecektim yoksa sol tarafta ki koridoru mu takip edecektim?” kendi kendisine sesli bir şekilde düşünürken, kelimeler ağzından -nefes alışları hızlandığı için- kesik kesik çıkmıştı. Buna karşılık düşüncelerinin bile kendisiyle alay ettiği bir anda olmanın üzerine yüklediği sinir, zaten yarım yamalak bildiği yolun tarifinin zihninden tamamen silinmesine yol açmıştı.

“Ve yol gösterdi hava, zamanı geldiğinde üç kardeşin kurtuluşunda..” diye mırıldandı kendisinin söylediğinden bile emin olmadığı bir şekilde. Bu aklına nereden gelmişti bilmiyordu, ancak sözleri biraz düşündüğünde buraya gelmeden önce okuduğu bir kitabın içerisinde yer alan ve oldukça dikkatini çeken bir şiir olduğunu hatırlayıverdi. Şiir’de büyük bir büyünün etkisi ile ruhları bedenlerinden ayrılan birkaç büyücünün hikayesi anlatılıyordu. Okuduğunda yazılanlara göre hava elementi sayesinde üç büyücüde kendi bedenlerine dönerek laneti kırmayı başarmışlardı. Hikaye etrafında bunu bilen çoğu insana göre uydurma ve gerçek olması mümkün olmayan bir şeydi. Ama Criss bu hikayeye okuduğundan beri inanırdı..

Belki hikayeye olan inancı belki de içinden gelen delicesine bir dürtü ile denemeye karar verdi. Gözlerini konsantre olmak için çoğu insanın yapacağı gibi kapatıp zihninde yer tutan gereksiz düşüncelerinden kurtularak havayla bir bütün olmaya başladı. En azından yaptığını düşündüğü şey buydu. Birkaç derin nefesin ardından vücudunu yavaş yavaş kaplamaya başlayan büyünün gücüne kendisini teslim etti. O anda hissettiği hazzı hiçbir şey ile kıyaslamak mümkün dahi değildi. Henüz bu kadar başındayken aldığı bu hazzın ne kadar büyüyeceğini düşünmek dahi onun neşesini yerine getirmeye yetiyordu. Ve büyünün içerisinde onunla bütün olduğu o dakikalarda yüzünü okşayan belli belirsiz bir rüzgarı hissetti. Gözlerini açtı ve tekrar onu yönlendiren hislerine kulak asarak rüzgarın geldiği yöne doğru ilerlemeye başladı.

Kısa bir yürüyüşün ardından kendisini gitmesi gereken dersliğin önünde bulmuştu. Üzerine odasından çıktığından beri elinde taşıdığından kırışan kıyafetini hızla geçirdi ve sağ eliyle saçlarını bir kez dağıtıp sınıfın içerisine emin adımlarla girerek yerine oturdu. Neyse ki henüz ders başlamamıştı ve sandığının aksine en geç gelen kişide kendisi değildi. Ondan sonra gelen birkaç kişi daha olduğunu gözünün ucuyla görmüştü. Ancak girenlere fazla dikkat etmedi ve sadece kendisini elementinin ana dersine hızlı bir şekilde hazırladı. Konu büyü ve elementi hakkında olduğunda dikkatini çok çabuk toplar, öğrenmenin açlığı ve zekasının bütün parlaklığıyla ışıl ışıl parlardı gözleri. Henüz kendisini o kadar iyi hazırlamamıştı derse, bir şekilde asıl beklediği yerler gelene kadarda o şekilde olamayacağını biliyordu.

Profesör konuşmaya başladığında ise Criss’in dikkati bir anda ona yönelmişti. Profesörlerinin çok güzel bir yüzü vardı ve yüzünü kapatmayacak şekilde topladığı altın sarısı saçları omuzlarına dökülüyor, güzelliğini daha da gözler önüne sürüyordu.

Tekrar dikkatini derse yönelttiğinde Profesörünün, okul hakkında anlattığı birkaç şey dikkatini çekmeyi başarmıştı. Örneğin; okulda bir sene daha fazladan kalarak kendilerini geliştirmeleri mümkündü ki bu elementinde ve büyüde her şekilde uzman olmak isteyen Criss için bulunmaz bir fırsattı. Onu güler yüzle bekleyecek bir aileye sahip olmadığından da böylesi bir mekanda fazladan geçireceği bir sene bir yük gibi değil de tatilinin devamı gibi olacaktı. Profesör Sylise, onca şeyden sonra kendisini de öğrencilerine tanıtarak sonunda derse geçme zamanlarının geldiğini haber verircesine masasına doğru ilerlemişti. Criss’de en sevdiği kısma geçmelerinin verdiği heyecanla yerinde biraz daha doğrulup Profesörün onlara uygulamalı bir şeyler öğretmesi için yanıp tutuşarak beklemeye başladı.

İşte tamda o sırada güzel ve konuşmalarından zeki olduğunu bir hayli belli eden Profesörleri, onu şaşırtarak derslerini burada değil “Cennetin Bahçeleri” denen o yerde işleyeceğini açıklayarak onu takip etmelerini söylemişti. Bu bir çok öğrenci için orayı ilk defa görme fırsatıydı ve çoğununda böyle bir deneyimin ortasında elementlerini kullanma fikrine karşı çok sıcak baktıklarının farkındaydı Criss’de zaten o da bu grubun içerisindeydi. Hem güzelliği efsane olan bir yeri dikkatlice inceleme, zihninde yer edinmesini sağlama fırsatı olacaktı. Hem de orada bütün gizemlerini çözüp kendisini en iyi yapmayı arzuladığı elementinin alıştırmasını yapacaktı. Profesöre karşı duyduğu hayranlık artarken ona ailesinden biriymiş gibi bakmaya başlamıştı. Ablası yoktu ancak olsaydı biliyordu ki en fazla bu Profesörünü sevdiği kadar sevebilirdi Criss. "Kocaman bir aile olduk, o başımızda zorunlu olmadığı halde bizimle ilgilenen ablamız biz ise onun maharetli ellerinin şekil vereceği kardeşi rolünü üstleniyoruz ailede..”diye düşünceleri zihninde dolanırken sınıfla beraber Cennet Bahçeleri denen yere doğru yol aldı.

Cennet Bahçeleri olarak adlandırılan bu eşsiz yeri gezerken arada sırada nefesi kesilecek gibi oluyordu. Gerçektende Dünya üzerinde böyle bir yerin daha olmadığı her haliyle belliydi, burada yaşayan –büyüyen- canlılar dahi hiçbir yerde olmadığı kadar güzel ve mistikti. Profesörün söylediklerini dinlerken ister istemez onun komutlarına da uyuyordu vücudu, oturması gerektiğinde oturuyor hatta o derin bir nefes almaları hakkında bir şeyler söylerken o da aynısını yaparak havayı içine çekiyordu. Havayı her içine çekişinde biraz daha fazla enerjiyle doluyordu, içerisinde gezen serin havanın aynı şekilde içerisinde bulunan büyünün akımıyla ilk buluşmasını bütün vücudunda hissettiği bir titreme sayesinde fark etmişti. İçinde bulunan saf büyü ve elementinin getirdiği büyünün bu şekilde uyumla içerisinde dans edişlerini bilmek onun yüzünde bir gülümseme oluşmasına neden olmuştu. Gözlerini kapatıp onları insan şekline büründürüp birbiriyle dans eden iki aşık gibi sarmaş dolaş hayal etti.

Bunca düşüncesine, gördüğü onca güzelliğe rağmen Profesörünün sesi sanki ruhunu yönlendiren bir rehber gibi kulaklarından gitmiyordu. Criss fark etmişti ki, Profesörünün ses tonu dahi eski hikayelerde geçen kadın ozanların sesleri gibiydi. Asla o ozanların sesini duyamamıştı ancak onlar eğer gerçeklerse –ki buna içten içe inanıyordu- onların seslerinin en az bu kadar güzel ve kelimelerin dudaklarından -Profesöründe olduğu gibi- bir şarkının sözleriymiş gibi çıktılarına da emindi. “Kesinlikle buranın büyüsüne kapılmamak imkansız” düşüncelerini bölen şey gene güzel melodik bir sesti, ona elementini hissetmesini söylüyordu. O da zaten hayalinde canlandırdığı o iki aşığı izlemeye devam etti. Beklenmedik bir şekilde o iki aşık danslarının ortasında mükemmel bir zarafet ile birleşmişlerdi. Bu birleşmenin ardından ortaya çıkan kadın görünümü ise şuana kadar gördüğü bütün kadınlardan daha güzel birisiydi. Kadın ona doğru dönerek gülümsedi ve Criss kalbinin çıkacağından emin olsa dahi onun yanına giderek anlamsız bir şekilde danslarına devam etti. O kadar ritmik o kadar güzel dans ediyorlardı ki vücudunu saran o sıcaklığı veya enerjiyi fark etmemişti bile gözleri sadece elementinin hayalinde canlandırdığı o insansı şeklini görüyordu. Kadının dudaklarından bazı kelimeler döküldü, çok yakın olmalarına rağmen Criss’in kulağına bu sesi rüzgar taşımış gibiydi. Çünkü kelimeler onun kulaklarında güzel bir melodi gibi ortaya çıkarken, havanın kulağa çarptığında oluşturduğu -sesi engellemeyen- bir uğultuda duyuluyordu. Kadın ona son bir kez daha gülümsedikten sonra bir rüzgar gibi Criss’in içerisine sürüklendi ve onunla bir bütün oldular.

Bu ana denk gelen bir şekilde Criss gözlerini açmıştı ve Profesörünün belli bir süre kulaklarından uzaklaşan melodik sesi de tekrar ortaya çıkmıştı. Kolayca yarattığı bir esintiyi gösterdi öğrencilerine, Criss hayran kalmıştı buna. Ve içerisinde engel olamadığı bir dürtü ile Profesörünün ardından ayağa kalktı. Bu yaptığının herhangi bir anlamı yoktu sadece bunu yapabileceğini biliyordu. “Bana daha öncede yardım ettin. Sana güveniyorum, seni hissedebiliyorum, biz bir bütünüz..” dedi bu sırada içerisinde başından beri hissettiği o enerjinin daha da arttığını hissetti. Büyü onunlaydı, önünde bir hava akımı hızlı bir şekilde oluştu sanki o zaten oradaymış ama rüzgarını etrafındakilerden gizliyormuş gibiydi. Criss’in tek bir isteği ile ortaya çıkmıştı, bundan büyük bir zevk alıyordu. O anda hissettiği bir sürü şey vardı, örnek vermek gerekirse yarattığı esintiyle bir bütündü o kendisinin bir parçasıydı ve isteğini yapabilirdi onunla ama bunun neden olduğunu dahi açıklayamıyordu. Sadece biliyordu işte, hayatta da açıklanamayan çoğu şeye koşulsuz inanmıyorlar mıydı? Bu da onlardan bir tanesiydi ve inancının bozulması gibi bir şey söz konusu değildi. Esintisini dört bir yana doğru dağıtıp kontrolünü sona erdirdi ve yerine oturdu. ''Bu kadar işte.'' demişti onun yaptığının ardından Profesörü her zaman ki melodik sesiyle. Profesörün gözlerinin içine bakıyordu, beklediği şey sadece ablası olarak görmeye başladığı o kişinin yaptığı şeyin hoşuna gitmiş olmasıydı. Garip bir şekilde ailesine karşı bile olmayan bir beklenti içerisine girmişti, onun tarafından taktir edilmek istiyordu. Elementi de biraz önce ki enerjisinden daha yavaş bir şekilde içinde akmaya başlamıştı. İkisi de biraz dinlenmeye çekileceklerdi, bu şekilde bir hamle onu çok yormasa dahi dinlenmenin kimseye zararı olmazdı. O sırada kendisinden sonra çalışan kişileri merakla izlemeye başladı. Her bir esinti yaratıldığında o da en az yaratan kadar seviniyordu, çünkü havayla bağlıydı. Tek açıklaması buydu, içerisinde bir kıpırtı oluşturuyordu bütün esintiler ve o da bunu çok seviyordu.